گفت : چه طور این همه موزیک تو سبکها و زبانهای مختلف گوش میدی و باز هم لذت می بری
گفتم : هنر متعالی است . زبان ندارد . هر هنرمند در هر زمان و مکانی از دنیا به درکی از این تعالی رسیده و با و ذوق و فرهنگ خودش اون رو به نت یا آواز کشیده . شما لازم نیست حتما به همه زبانها و سبکها مسلط باشی . کافی است گوش موسیقیایی خودت رو پرورش بدی . اون وقت هر کس با هر سبک و زبانی که موسیقی رو نواخته اون لذت و تعالی رو در وجود تو ایجاد می کنه .
من همون قدر از موسیقی سنتی ایرانی لذت می برم که از موسیقی راک غربی ، موزیک جز با اون روح سرکش و بداهه نوازیش ِ موزیک کانتری . وقتی که موزیک بومی یک روستایی جنوب آمریکا رو لمس می کنی . موزیک فلامنکو . کولی های اسپانیایی وقتی با پاشنه کفش مثل سم اسبها روی زمین می کوبند و زخمه های سهمگین نوازنده روی گیتار . موزیک کلاسیک . وقتی که به قرون وسطای اشرافی اروپا سفر می کنی . موزیک مقامی ایران که به دورافتاده ترین روستاهای ایران به سفری با پای پیاده می روی . موزیک پاپ قدیمی ایرانی . مرور همه خاطرات تلخ و شیرین . و هنرمندان بزرگی که گاهی اینها رو با هم هنرمندانه تلفیق می کنند .
وقتی سوار بر یک موسیقی هنرمندانه می شوی ، وارد یک دنیای ناشناخته از عالم برتر می شوی که همه چیز در آن سیال است . هر هنرمندی که رازی را در دل نهفته دارد و کلامی برای بیانش پیدا نمی کند آن وقت با موسیقی حرف می زند و اون وقته که می تونه تو رو به همون دنیای نشناخته خودش ببری . دنیایی که با کدهای کلامی آلوده نشده و شنونده می تونه با ذهن سیال خودش به اون یک تجسم اختصاصی بده و این همون کاریه که موسیقی می کنه .
وقتی که به یک موسیقی نازل گوش میدهی اتفاقی که میفته دقیقا برعکسه. از دنیای حال به یک دنیای نازل سقوط می کنی .