پیش به سوی اروپا

دارم آماده رفتن می شم . هر چند که این دومین باره مه که می رم اروپا . اما باز هم دل تو دلم نیست . احساس می کنم به وسط بهشت سفر می کنم . تصویرم از اروپا خیابانهای سنگ فرش شده خلوت ، ساختمانهای سنگی قدیمی و مجلل ، رودخانه های آرام و پرتعداد میان شهر و نوازندگان شیک پوش دوره گرد و هنرمندان خیابانی است . اروپا علاوه بر زیبایی آرامش فراوانی دارد . حس مثبتی در همه شهرهایش در جریان است . مردم شهرش می دانند برای چی از خانه شان بیرون آمدند و برای همین همه به هم آرامش تزریق می کنند . البته من همه جای کره زمین را دوست دارم . شرق ، آفریقا ، خاورمیانه . حتی افغانستان و عراق و همین ایران خودمان . همه شان زمین خداست و جاذبه های فرهنگی و طبیعی آن کم نیستند . اما انصافا جاذبه های فرهنگی اروپا آدم رو مست می کنه .

مرتب جاهایی که قراره برم توی اینترنت و گوگل ارث صد بار جست و جو می کنم و با وصف آنها در ذهنم نصف عیش را مهیا می کنم . هر چند می گویند این کار خوبی نیست . اما ترک عادت سخته . مهمترین اشکال سفرم اینه که پری باهام نیست و مجبورم تنها سفر کنم . اما سعی می کنم هر جا می رم جاش رو خالی کنم تا احساسش به اون هم منتقل می شه . همون طور که موقعی که پری تنهایی ایتالیا رفته بود تمام حسش به من هم منتقل شد . انگار که خودم تنهایی رفته بودم .  

واقعا سفر برای من بزرگترین جاذبه زندگیه . بدون سفر نمی تونم زندگی کنم و اگه نون شب هم نداشته باشم بخورم باز هم نباید بدون سفر زندگی کنم . زندگی یکنواخت برام مساوی با مرگه . واقعا برای افرادی که تمام عمرشان پول جمع می کنند ، ملک و خونه و اساس منزل می خرند اما خودشان را یکبار در لذت سفر مهمان نمی کنند متاسفم . آنها طعم زندگی واقعی رو هیچ وقت نمی چشند .

سعی می کنم عکسهای خوبی بگیرم و تو وبلاگ بذارم .